Un ano máis enarborando, levando a arte e a creación ata o cerne da natureza, para dialogar con ela, protexela, salvala. O 10 de xuño, creadores e creadoras, amigas e amigos, levemos a arte á Carballeira de Cotapereira (Beariz, Ourense), nunha convocatoria de Reciarte, pois o lixo ten moita vida antes de ser desbotado. Non queremos incineración, se non un consumo e unha xestión responsable.
Manifesto “reciArte”
Escritores e artistas xuntámo-nos para facer unha reflexión colectiva sobre o problema xenerado pola xestión do lixo no territorio galego. Un problema local pero que se repite globalmente, iso si, con distintas solucións que xeneran impactos no medio ben diferentes.
Constatamos o fracaso da política de xestión do lixo xestada nos anos 90, na que a aposta da Xunta de Galicia foi a dunha xestión centralizada e baseada na incineración. Xa daquela a totalidade dos grupos ecoloxistas galegos, amosaron o rexeitamento a este tratamento. O grave impacto ambiental que xenera tense demostrado, na contaminación do aire (coas veleñosas dioxinas e a contribución ao incremento do efecto invernadoiro), do chan (no verquido dos rexeitados e cinzas, con contaminación do solo e os acuíferos por lixiviados) e o custe ambiental dun ciclo de transporte demasido extenso e enrevesado.
Agora este modelo querese perpetuar coa instalación dunha nova incineradora na contorna do centro xeográfico galego, esto contribúe a ningunear socialmente o lixo: facelo invisible á cidadanía é parte do problema. Queremos contribuir a que cada quen tome conciencia do seu protagonismo na solución, xa que cada un de nós produce máis de 400 kgr de lixo ao ano: e se non nolo quitaran de diante todas as
noites? e se tiveramos que gardalo nos nosos fogares? …
O lixo máis limpo é o que non se produce! por iso esiximos políticas de reducción en orixe, porque a máis da nosa responsabilidade individual, pódese obrigar as industrias á reducción unha importante no envasado (máis do 40% da composición dos refugallos son envases), iniciativas seguidas da reutilización primeiro e
a reciclaxe en último termo, destes materiais. En canto á outra fracción máis significativa, a da materia orgánica (perto do 50%), sabemos que existen sistemas comprobados de tratamento para producción de compost que funcionan, sempre que se implique á xente e se aplique unha xestión competente do lixo, non baseada únicamente en criterios comerciais, vendo tamén as súas posibilidades socio-ambientais, como abono, rexeneración de terreos forestais ou dexenerados.
Non hai que esquecer que o lixo é tan só o tramo final dun ciclo que debemos repensar, modelo formado pola “extracción-consumo rápido-vertido”, con impactos sociais e ambientais graves. Exemplos temolos por todos lados, mesmo nesta fermosa paisaxe de Terra de Montes na que nos xuntamos, amezada pola
explotación dunha mina a ceo aberto de 3.650 Ha. ou por unha tala de carballos e outras especies de especial valor que están sendo taladas nas beiras das estradas de Cerdedo, por orde do seu alcalde, coa escusa de garantir un transporte máis rápido e seguro.
Debemos reinventarnos e reformular o noso contrato entre a sociedade e á natureza para vivirmos millor, ise é o verdadeiro progreso!
Este é un acto simbólico promovido por os artistas plásticos e visuais Deli Sánchez e os compoñentes
do colectivo arTeu, Inma Doval e Xacobe Meléndrez. Coa colaboración da Asociación Verbo Xido.
A iniciativa foi apoiada pola Federación Ecoloxista Galega (FEG) e ADEGA.
.JPG)
A xornada da mañá foi sen apenas auga, polo que puidemos disfrutar da grande aperta da natureza. Anxo Moure, o Carballo con botas, deixounos un fermoso conto, no que nenas, nenos e adultos sorrimos e brincamos. Na tardiña, debido á forte chuvia, trasladámonos á casa do pobo, alí continuaron as creacións e fixemos a montaxe da instalación poética "Poemas antes do lixo". Natalia Margalejo, Nolim González, Marcelo, Marta Pedrosa... poetas que crearon alí os seus poemas, lendo ademáis os de moitos que os enviaron por correo como Chisco Fernández Naval, Mito Elías, Bilal Traoré, Iria Anido, Lucía Aldao, Ramiro Torres... e moitos máis. As obras creadas estiveron alí expostas xunto coas maravillosas esculturas que Juan, veciño do pobo, creou para ese día. Rematamos cunha cálida despedida, con chocolate e rosca, ofrecida por Verbo Xido e a xente do pobo, a quenes agradecemos ese diálogo que se formou dende o inicio, un intercambio e apoio que sabemos terá continuidade. E moitas grazas a toda a xente de Doade, fermosa, participativa, acolledora, que estivo alí, comapartindo con nós, e a Lola, Poldo, Constantino, Dioniso... e moitos máis que axudaron a que esta xornada fora así de boa.
