miércoles, 24 de abril de 2013

Un milladoiro para Corcoesto no III Enarborar o Bosque


Instalación artística contra o cianuro, o arsénico e a destrucción da natureza.

Traede ou enviade os vosos versos, escritos sobre croios, ou mesmo pequenas pedras intervidas, coas que montaremos unha instalación no III Enarborar o Bosque, adicado a protección de Corcoesto (Cabana de Bergantiños) e o seu entorno natural frente ao proxecto de explotación mineira de ouro a ceo aberto.
Os amilladoiros son montóns de croios acumulados de xeito testimonial en determinados lugares. É unha práctica que ten unha raiz celtíbera, pobo que ía botando as pedriñas en cruces de camiños e outros lugares cunha simboloxía especial, para alonxar os malos espíritos.
Practicouse e practícase ainda en multitude de culturas de todo o mundo, dende a tribu Churingaque en Australia ate os Masais africanos, pasando polos pobos do norte penínsular esencialmente no Camiño de Santiago, neste caso despois de pasar o tamiz da cristianización.
Utilizabanna tamen os gregos e os romans tendo diversos significados. A pedra foi símbolo de forza, virilidade, fecundade, persistencia, demarcación… e nós utilizaremola de novo en Corcoesto, para alonxar os malos espíritos, os do arsénico e o cianuro que con este modelo de explotación mineira ameazan con mobilizarse polo interior da nae terra, nas súas veas de auga, as mesmas que nutren as nosas produccións agrícolas e gandeiras e que iría empozoñar tamén a ría toda.
Ven co teu croio (*) o día 1 de xuño ao III Enarborar o Bosque que se desenvolverá en Corcoesto, con recitais, pintura ao vivo, música, maxia… unha verdadeira romería artístico-reivindicativa ao aire libre.
Tamén podes mandar a túa pedra (*) ao Apartado 223 de Cambre – A Coruña antes do 28 de maio.

(*) Pon claramente o nome dx autor/a e envianos un correo electrónico coa trascripción do texto, o colgaremos na web xunto con fotografías dos seixos.

Xacobe Meléndrez Fassbender

1 comentario:

  1. Na cidade da Coruña con nocturnidade e aleivosía, agochando a
    falcatruada ao abeiro do receso universitario da fin do ano 2012 e reis,
    pola ladeira do camiño encostado que no campus da Zapateira vincula,
    as facultades de arquitectura e filoloxía da UDC, botárense abaixo,
    a mantenta e co emprego de medios mecánicos, preto de corenta o máis,
    árbores con moitos anos, sans, que agasallaban ao que por alí andivera,
    co seu verdor e mellor sombrizo.
    Ben que a falla de actividade deu pulo á desfeita, alguén pasou polo
    sitio, alguén deu os permisos, alguén veu e non lle importou,
    ou tivo medo de dar a nova ao Servizo de Protección á Natureza,
    ao que non o fixo por desleixo e consonte con elo permitiu o arboricidio,
    ceibando outra agresión ao que semella un dos meirandes,
    patrimonios naturais de Galicia, a todos eles o meu maior desprezo.
    Prá rematar co estrago falla que alguén dalgunha admon. do Estado o do goberno local colla beneficio da desfeita artellando uns cartaces tirando fotos coas vistas da cidade, xa que o custe só foran nada máis que corenta ou cincuenta fermosas árbores.
    Namentres na cidade da Coruña se presaxiar obras maxestosas ás que cumpre
    engadir a vindeira desfeita do asoballamento dos piñeirais do parque
    de Santa Margarida da que deu a nova o propio concello,
    xustificándoas en razóns técnicas non contrastadas, e baseada
    nunha posíbel abundancia de rochas e a escaseza de auga nun estudo
    propio e que fala dunhas árbores que levan no sitio 70 años. É que
    non posuíren sensibilidade humana nin ecolóxica algunha, non ten o
    mínimo interese de exercer tarefa con sentidiño, nin lles interesa
    coidar a natureza.
    Pola mesma banda na zona da cafetaría e coa finalidade de protexer o
    chan, os xenios do proxecto vaino pavimentar, un novo costume que adoita nos últimos tempos o concello, asoballar os espazos verdes con forxado de cemento. Outra faciana da desfeita e que cheira o calote,
    é a muda da colocación da canceira do parque,
    e no que respecta á Casa das Ciencias a reforma
    da súa infraestrutura, á que certamente a
    mellor cousa que lle podería ocorrer que sexa visitada por moita
    máis xente da que o fai a cotiá.

    ResponderEliminar